lunes, 17 de enero de 2011

AITA - PAPA

Al haber hablado antes del cancer me he acordado de algo que escribi despues de la muerte de mi padre y que me gustaria compartir. Hace tiempo que se lo enseñe a mi madre y le gusto. En su dia necesite escribirlo y lo hice y tal cual lo hice os lo transcribo.

Para mi fue una liberacion el hacerlo y aun asi se que hoy en dia sigo en contacto con el como lo sigo de mi abuelo. Se que lo he dicho en otras citas que he escrito pero lo vuelvo a reafirmar porque quien nos ha querido nunca nos abandona y es algo que debemos de tener en cuenta.

AITA

Aita faltan botatzen zaitut. Nire barruan begaritzen dudanean zure falta somatzen dut. Zu nere alboan nahiko nuke zu izatea. Baina badakit gorputzean izen zerala nirekin Egon hori eziñeskoa da.

Badakit zu nirekin beti zaudela neri laguntza eskeintzen. Orain denbora pasa denean konturatzen naiz Nola sentitzen zinen. Badakit ni ezin nuela ezer egin, baina ala guztiz ere zure sentimenduak ulertzen ditut.

Ulertzen dut zure bakartasuna, zure bizitzeko gogoa. Ulertzen det zure humiltasuna, borroka ez ulertzea. Beti pertsona on bat izan zinen, baina inoiz ez zenuen gehiago izan nahi.

Nire bizitza ikustean ulertzen det zure bizi beharra. Nola nahi zenuen trankil bizi. Inoiz ez dezu minik egin.


AITA

Aita te echo en falta. Al mirar en mi interior noto tu falta. Me gustaria que tu estuvieras a mi lado. Pero se que no puedes estar de cuerpo presente eso es imposible.

Se que siempre estas conmigo ofreciendome tu ayuda. Ahora que ha pasado el tiempo me doy cuenta como te sentias. Se que yo no podia hacer nada, pero aun asi entiendo tus sentimientos.

Entiendo tu soledad, tus ganas de vivir. Entiendo tu humildad, que no entendieras la pelea. Siempre fuiste una buena persona, pero nunca quisiste ser mas.

Al contemplar mi vida entiendo tu necesidad de vivir. Como querias vivir tranquilo. No has hecho nunca daño.

¿Dónde estas ahora Aita?

Siento tu presencia, se que me quieres consolar en este desconsuelo que siento. Te siento cerca tan cerca como no te habia sentido nunca antes. Te siento tan cerca que me doy cuenta de todo lo que te he querido pero lo poco te lo he podido decir. Me pase casi toda mi vida intentando demostrarlo pero nada fue suficiente.

El pasado ahora ya no importa. Ahora que no estas noto y se que lo hiciste lo mejor que podias y que a ti tampoco nadie te escucho. Nadie pregunto por tus necesidades solo eras un guiñol alguien obligado por otros.

A veces y la mayoria de las veces quien mete mas ruido parece que es el que mas sufre pero sabemos que es mentira. Tambien se puede sufrir en silencio sin ser un martir.

Me reconozco en ti en muchas formas de actuar. Aunque actitudes que rayen a la manipulación no las voy a tolerar. Yo se que tu como yo eres capaz de darte hasta mas no poder, sin limites. Pero luego no se es valorado, sino que se exige mas.

El fallo nunca fue nuestro. Nosotros damos sin pedir nada a cambio. Por ser buenos se han aprovechado de nosotros. Nosotros nos podemos defender de que se quieran aprovechar de nosotros pero sabemos que lo que hacemos no esta mal.

Inocente siempre, humilde tambien. La bondad se que la aprendi de vosotros mis padres. Soy como soy por vosotros y lo agradezco. Se que me disteis lo mejor de vosotros aunque no supierais mostrarme todo el amor que guardabais. Me duele que a vosotros no os lo enseñaran y que yo no lo pudiera recibir.

Ahora yo eso lo quiero cambiar. No todo lo malo se tiene que repetir y todo el amor que guardo tiene que tener un fin. Se que no soy malo para eso. Se que tengo miedo de sufrir daño y lo se. Lo he vivido demasiado cerca pero yo no soy la situación que me ha tocado vivir.

Tengo tantas ganas de amar, de quererme a mi mismo tambien. Ya he empezado por no hacerme tanto daño a mi mismo. Pero como se tiende a repetir aquello que nos hace daño.
Se que todo se puede cambiar. Todo es mutable y pasajero.

Ahora se que necesito que me acompañes en estos momentos que me hace falta llorar.

Necesito tener la presencia familiar de alguien cercano y querido. Saber que alguien me arropa en estos momentos en los que la tristeza me embarga.

Ahora que el tiempo va pasando cada vez te siento mas cercano, mas padre, mas amigo. Lo que no puedo ser en vida, ahora puede ser en espiritu.

Doy las gracias por tener un padre como tu. Doy las gracias siempre porque al entenderte a ti empiezo a comprenderme a mi tambien.

Ya en unos meses haran seis años de su muerte, como pasa el tiempo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario