miércoles, 5 de noviembre de 2014

Mike Oldfield - Lake Constance





Una canción mágica que nos traslada a otra época, a otra lugar.



Cerrar los ojos y parece que nos esta meciendo la música convirtiéndose en olas. Y sentimos como poco a poco va subiendo la intensidad de la música y como nos va llevando a donde ella quiere, a sentirnos relajados y en el lugar donde la música nos quería dejar.



Una de las mejores canciones que escuchado de Mike Oldfield y cosa rara sin que se escuche su mágica guitarra. Demostrando así que sabe componer y nos sabe agradar de todas las maneras posibles. Y haciéndonos ver lo gran compositor que es.

martes, 4 de noviembre de 2014

El dia de los muertos (para mi de los vivos)

Hace unos días fue el día de todos los santos, ese día tan apropiado dedicado para ir visitar la tumba de los difuntos. Ese día para recordarlos para reunirnos con ellos. Si en verdad un día bonito y lo seria mas si viviéramos como mas cercanos a todos los que se nos han ido.

Esta constumbre que tenemos de dedicar un día para todo que lo convierte a lo que se celebra en un negocio. Un día para cada cosa y al final sin ninguna finalidad. Todo lo que amamos y honramos lo deberíamos amar y honrar durante todo el año.

Dedicar todas nuestras energías a lo que es nuestro de verdad. Por ejemplo este tema de la familia que tanto cuenta el día de todos los santos. Hay muchas fiestas familiares pero momentos en el año que cuidemos de verdad de la familia y que queramos estar con ella son en verdad pocos.

La familia que es algo que nosotros elegimos tener. Sigo creyendo que nosotros elegimos donde queremos nacer y que ello tiene un fin. Es algo que nos obliga a aprender. Aunque en verdad nos cueste mas de lo que queramos admitir. Yo soy el primero en admitirlo.

Yo siempre he pensado que la familia es lo mejor que te puede pasar. ,Mi padre me enseño a amarla y valorarla. Se que es un ejercicio difícil de hacer. Porque no es fácil el convivir con nuestra familia. Cuantas veces hemos oído eso de que te cambio la familia.

Es irónico pero no se pierde nunca a la familia. Nos acompaña siempre y están siempre con nosotros y muertos yo pienso que aun mas. Yo me acuerdo que eso lo sentí especialmente el día que mi padre se murió.

Antes en la distancia podía sentir como estaba, ahora que no esta lo puedo sentir cerca en cada momento y mas cuando siento que me hace falta compañía. En estos últimos diez años me ha acompañado a lugares, me ha visitado en sueños y lo he sentido cerca de mi.

Yo se que mi padre ahora que no esta, se esta haciendo mas presente que cuando vivió. Ahora esta siendo su momento para querernos y darnos todo el apoyo que puede desde el otro lado. Siento que quiere todo lo mejor para la familia que ha dejado en este lado y que nos estará esperando hasta que estemos junto a el.

Me da alegría de sentirlo alegre donde esta, siento que después de que se fue volvió a ser la persona feliz que el siempre quiso ser. En vida las circunstancias y su carácter no le permitieron luchar contra lo que le deparo el destino pero pasar al otro lado le abrieron los ojos.

Siento que desde donde esta me tendrá que echar una mano. Que me tendrá que ayudar a no equivocarme. Y si me equivoco a corregirme. 

Me doy cuenta que cuando perdí hace diez años a mi padre no lo perdí sino que gane un amigo que me sigue ayudando desde donde esta. Siento que cuida de mi y de mi familia a cada rato y que quiere que seamos lo mas felices posible.

Solo decir una ultima cosa. A los que amamos recordemosles todos los días y amemosles todos los días. Recordemos la felicidad que nos da su recuerdo y que no han muerto nunca para nosotros, sino que permanecen vivos en nosotros porque nosotros somos parte de ellos.

El mejor recuerdo del que se fue es que nosotros seamos su viva imagen, su vivo recuerdo. Recordarlo cada día para que siga vivo en nosotros.

Pues nadie murió para nada, sino para seguir vivo en nosotros y ayudarnos a seguir siendo felices.


Algo esta cambiando. Viva Podemos!!!!!

Cuantos años han pasado desde que empezamos la democracia?

Cuantos años han pasado engañándonos y sin decirnos nada?

Cuanto tiempo haciéndonos creer que eran lo mejor que nos podía pasar y que lo que dejamos era lo peor que nos había pasado. Pensar que les creímos y les seguimos a pies juntillas, sin preguntarnos siquiera si podía haber trampa o cartón, si lo que nos decían eran cosas para regalarnos los oídos y no hacernos pensar en lo que ellos nos podían hacer.

Hemos vivido en una mentira este tiempo, soñando en todo lo bueno que nos ofrecían, pensando que todo lo que conseguiríamos era para nosotros y que ellos eran nuestros salvadores. Suerte que ya al fin nos dimos cuenta que nos han decepcionado que no contaban con nosotros que al fin y al cabo solo somos el voto útil en unas elecciones nada mas y no contaban mas con nosotros.

Es triste lo se pensar que hemos sido utilizados que nos han tratado como a gente sin cabeza, nos han usado y nos hemos dejado hacer. Estábamos muy cómodos viviendo en nuestra urna de cristal sin que en realidad exisitieran los problemas. No había problemas en este mundo perfecto que habían fabricado para nosotros
.
Nos hicieron creer que nuestros castillos eran lo mejor que podíamos tener y nos engañaron pues al final se convirtieron en nuestras prisiones. Y esos lujos nos hicieron presos de un sistema caníbal que se alimenta de nosotros gente normal que tiene justo para vivir. Gente normal de la calle que recibe como recompensa de la ambición de unos tener que volver a la calle para vivir con nada.

Los que nos representan se ríen de nosotros, los que cuidan nuestro dinero nos roban y mienten y esos grandes empresarios que deberían ser nuestro ejemplo solo viven para su dinero. Solo somos números para todos ellos. No les afecta que nosotros suframos, ellos solo viven de su dinero y sus beneficios.

Para ellos solo somos parásitos, escoria, mugre. Gente que tiene que vivir porque no queda otra. En su mundo nosotros la gente normal no existimos no representamos nada para todos ellos. Pensamos que Hitler fue malo pues estos querubines no se quedan a la zaga, le han quitado la plaza a todos los males de este tiempo y han creado mayores terrores.

La verdad lo han montado muy bien y aun escuchándoles por momentos te queda la duda de que quizás tengan razón en sus palabras pero por lo menos al fin sabemos que no son ciertas. Nos ha costado pero se nos abrieron los ojos. Nos hemos enterado que somos insignificantes para ellos pero no tan tontos como para creerles siempre.

Nuestra comodidad fue lo que nos enterró en mi vida, ha llegado la hora de que su comodidad  y riqueza se convierta en una cárcel para ellos ahora. Que les empieze a pesar todo el mal que han provocado, que piensen en todo lo que han robado y en la misera que han provocado. Que bajen por fin de su pedestal y de su prepotencia y abran los ojos y se conviertan en gente normal.

Es hora de que pongamos rubrica a esta nueva era con un cambio radical. Lavar la cara a esta democracia que nos mancharon una panda de mentirosos. Revolucionar en las urnas España para darle un cambio radical a este país de timba y mangoneo. Volver a sentirnos orgullosos de ser parte de un país que lucha y defiende lo suyo. Dejar de ser los lame culos mentirosos que han querido que seamos.

Que esa panda de políticos mentirosos lo hayan querido ser no quita que nosotros queramos seguir siendo como ellos.

Si todos tenemos que aflojar y cambiar que el cambio venga también para ellos, esos políticos tan de pueblo que piensan tanto en nosotros, que apechugen ya y que nos den ejemplo.

NOSOTROS PODEMOS!!!!! Y PODEMOS PODRÁ CON ELLOS!!!!!!

viernes, 17 de octubre de 2014

Oi ama Euskal Herri





Abestian Frantzira doa, ni urrutirago. Baino hala eta guztiz ere sentimendu berbera dut orain. Triste nago nire etxea, familia eta herria utzi dudalako, Badakit ez dela betirako baina orain sentitzen det betirako balitz bezala,



Tristura daramat beti bueltaka, Ematen du ezin dudala kendu nire gainetik. Ematen du zehar bide baten nagola eta ez dudala beste aldea ikusten,



Utzik sentitzen naiz. Gauzak egin nahi ditut baino ez daukat ezer egiteko. Nere projektuak mantxoegi doaz. Nere bizitza zentzua ari da galtzen pixkanaka.



Ulertzen det besteen poza baino ni orain ezin naiz beraien bezela sentitu. Gogorra egiten zait beste familikin egotea zergatik triste jartzen nau eta ezin det jendeakin egon zergatik tokitik kampo sentitzen naiz eta hori dena oso triste jartzen nau.



Ez dakit hau guztia tontakeri bat dan edo ez baina ni orain horrela sentitzen naiz.

Ya han pasado varios días desde que escribí esta entrada. Creo que ya es hora de que la publique. El sentimiento de haberme ido sigue siendo el mismo, los recuerdos se mantienen frescos pues es todo tan reciente.

Empiezo una nueva vida, muchos nuevos proyectos pero marchar sin volver la vista atrás es duro. Podemos pensar que no, que vamos a ser fuertes pero solo es una forma de engañarnos. Sabemos que dentro de nosotros se nos arraiga el sentimiento.

Pensamos que aquello que tenemos no lo echaremos de menos, que somos mas duros que nuestros sentimientos pero que pronto nos damos cuenta que no es verdad. Parece como si quisieramos tener todo cerca.

Ahora comprendo la sensacion que me contaba mi madre cuando estaba en Málaga. Eso de decir que estaba agusto con mi padre pero le faltaba la familia. Yo ahora me siento igual. Tengo lo que mas quiero pero añoro lo que me falta.

No es insatisfaccion sino que es saber que aprecio mas de lo que pensaba aquello que iba a dejar. Soy humano y por eso me equivoco.¿No?